16596.الإمامُ الصّادقُ علیه السلام ـ لمّا سُئلَ : ما بالُ القرآنِ لا یَزدادُ علَى ال: لأنَّ اللّه َ تبارکَ و تعالى لم یَجعَلْهُ لِزمانٍ دونَ زَمانٍ ، و لا لِناسٍ دونَ ناسٍ ، فهُو فی کلِّ زَمانٍ جَدیدٌ ، و عِند کُلِّ قَومٍ غَضٌّ إلى یَومِ القِیامَةِ .
https://lib.eshia.ir/27307/9/332
ما بالُ الْقُرْآنِ لایَزْدادُ عَلَى النَّشْرِ وَ الدَّرْسِ إِلَّا غَضاضَةً:
«چرا قرآن هر قدر بیشتر منتشر و مطالعه شود، تازه‌تر مى‌گردد»؟!
فرمود: لِانَّ اللَّهَ تَبارَکَ وَ تَعالى لَمْ یَجْعَلْهُ لِزَمانٍ دُونَ زَمانٍ وَ لا لِناسٍ دُونَ ناسٍ فَهُوَ فِی کُلِّ زَمانٍ جَدِیدٌ وَ عِنْدَ کُلِّ قَوْمٍ غَضٌّ إِلى یَوْمِ الْقِیامَةِ:
«این به خاطر آن است که: خداوند متعال قرآن را براى زمان خاص و قوم خاصى قرار نداده، و لذا در هر زمانى تازه، و نزد هر جمعیتى با طراوت است تا روز قیامت». «1»
به راستى که شجره طیبه قرآن، چنان است که هر موقع دست به سوى شاخسارش دراز کنى، میوه تازه‌اى مى‌دهد: «تُؤْتِى أُکُلَها کُلَّ حِیْنٍ بِاذْنِ رَبِّها» و اقیانوس بیکرانى است که، هر قدر در آن غور کنى، گوهرهاى تازه‌اى مى‌بخشد.
هنگامى که، انسان وارد بحث «تفسیر موضوعى» مى‌شود، مطالب تازه‌اى از آیات قرآن بر او کشف مى‌شود، که تا آن زمان به آن پى نبرده بود.
این حقیقت، عشق و امیدى به همه پویندگان راه تفسیر قرآن مى‌دهد، که هرگز دست از طلب بر ندارند و هیچ زمانى را- تا آخر عمر- پایان کار در قرآن مجید تصور نکنند.
در حدیث دیگرى، امیرمؤمنان على علیه السلام مى‌فرماید:
فِیهِ رَبِیعُ الْقَلْبِ وَ یَنابِیعُ الْعِلْمِ وَ ما لِلْقَلْبِ جِلاءٌ غَیْرُه:
«در قرآن بهار دل‌ها، و سرچشمه‌هاى علم و دانش است، و هیچ چیز هم چون قرآن، قلب آدمى را جلا نمى‌دهد». «2»
محتواى این حدیث را نیز، ما با تمام وجود در این مدت احساس کردیم، که هر چه انسان با قرآن بیشتر کار کند، نور و صفاى تازه، و روح و روان نوینى پیدا مى‌کند،
https://lib.eshia.ir/27575/27/6
https://vocabulary.one/en/frequency/k01/1